Bengali avontuur in de jungle!

Zo’n twee maanden geleden, ontmoetten Lien en ik Tuku. Een schattig en erg opgewekt meisje, een instant vriendin. Ze zou trouwen en wij moesten zeker naar haar huwelijk komen. En dat is dus waar dit blogbericht over gaat: Tuku’s Bengali huwelijk in Maharasthra.

Donderdag om 10u vertrokken we. Na een busrit van 3 en een half uur, en een autorit van zo’n 3 uur, kwamen we zo’n negen uren na ons vertrek aan in Sundarnagar; inderdaad, nogal vermoeid. Van Sundarnagar kan je wel zeggen dat het sundar is (mooi): de rustige plek is omgeven door natuur en er is een vijver vol lotusbloemen. Nagar (stad) kan je het daarentegen absoluut niet noemen. Sundarnagar is een dorp. En als ik zeg dorp dan moet je denken aan Bokrijk bij ons: lemen huisjes van gemiddeld  2 kamers, vaak met een veranda (niet in glas, eerder zoals in de Westernfilms, maar dan kleiner), smalle ongeplaveide wegen, hier en daar een waterpomp. Enkele huizen waren wel uit steen en er was ook wel een bazaar met allerlei artikelen. De plek waar wij verbleven bestond uit een huis met 2 kamers, daarnaast een gebouwtje dat als keuken diende en daarbij nog 2 kotjes die dienden als toilet en douche.

Daar aangekomen, nam Tuku ons meteen mee om iedereen te ontmoeten om vanalles te tonen etc. Het was nogal hectisch en de herinnering is daarom nogal vaag. Voor ik het vergeet: de moeder van een vriend van ons, door wie we Tuku leerden kennen, was ook bij ons; een erg lieve vrouw die nogal veel bezig is met eten (het grootste deel van onze gesprekken ging wellicht over eten, wanneer, wat en hoe).

We aten iets en voor we gingen slapen, zette Mampi (gerelateerd aan Tuku, maar de familiebanden zijn zo ingewikkeld, dat ik niet kan zeggen hoe ze gerelateerd was aan Tuku, ze waren alleszins zeer hecht) nog Henna op onze armen en handen.

Dat ik op de tweede dag fris en monter was, kan ik absoluut niet zeggen. Met de hele familie in 2 kamers slapen, op een plank… Nee, echt geslapen heb ik niet. Daarbij kwam dan nog dat om 4 uur in de ochtend al de eerste huwelijksceremonie was. Wegens te dood om op te staan, heb ik het niet gezien, maar blijkbaar kreeg Tuku tijdens die ceremonie enkele zoetigheden te eten en deden ze natuurlijk Puja. Wel hoorde ik het geluid dat blijkbaar volgens Bengaalse traditie goddelijk is. Mij klonk het alleszins niet echt goddelijk in de oren. Ik herinner mij nog het Latijnse woord ululare: dat woord omschrijft perfect het geluid dat mijn oren teisterde. Het klinkt dus als ulululu en wordt gemaakt door de tong van mondhoek naar mondhoek te beweging en tegelijkertijd een hoge toon te ‘zingen’.
In de voormiddag van die dag maakten we een wandeling (niet alleen, je zou eens moeten durven!) en ontmoetten we nog meer mensen. Het is wel gek dat er in Maharashtra (dat totaal niet grenst aan West-Bengalen of Bangladesh) een volledig Bengali dorp is. En blijkbaar zijn er meerdere in die buurt: de bruidegom kwam uit een ander Bengali dorp in Maharashtra. Iedereen spreekt Bangla (de taal van Maharasthra is Marathi), eet Bengali voedsel (véél rijst) en aanbidt zijn Bengali goden.
De rest van het dorp kregen we te zien bij een tweede ceremonie waarbij ze water gingen halen uit de tempel (dat water stelde Ganga-water voor) om er later de bruid mee te wassen.
Het was wel triest dat Tuku de hele dag binnen moest blijven en maar een beetje mocht eten tot na de voltrekking van het huwelijk. Dat heb ik niet meer meegemaakt en ik ging slapen om 1 uur ’s nachts!

Na een dag vol voorbereidingen stroomde ’s avonds al het volk toe voor het werkelijke huwelijk. Ik en Lien zaten naast Tuku (fantastisch gekleed en opgemaakt; daar kan een Belgische bruid niet aan tippen!) om al haar cadeaus in ontvangst te nemen. Inderdaad, iedereen moest gezien hebben dat op haar huwelijk westerlingen waren. Een eindje later begon de huwelijkceremonie: eerst moest de vader enkele giften doen aan de familie van de bruidegom , dan kwamen de bruid en de bruidegom onder de Mandap zitten en herhaalden ze enkele woorden van de Pandit… Goed, dit alles duurde zodanig lang, het was ook vreselijk koud (ik weet het: België is veel kouder, maar ik ben hier al volledig geacclimatiseerd en kan nergens meer tegen)… We gingen dus slapen want om 7 uur hadden we een bus terug.

Jammer genoeg werden we al om 4 uur gewekt: “Tuku ja rahi hai” (= Tuku gaat vertrekken). “Heu?” Ik keek even op en liet mijn hoofd weer neervallen. Te vroeg om Hindi te spreken. Pas toen Lien opstond en bleek dat Tuku op het punt stond te vertrekken uit haar ouderlijke huis om bij haar echtgenoot te gaan wonen, stond ik ook op om afscheid te nemen. Een echte droevige bedoening. Iedereen was aan het huilen. Toen Tuku uit het Puja-kamertje (:vereringsplaats) kwam was ook zij aan het huilen. En dat op een dag die bij ons de gelukkigste dag van je leven zou moeten zijn. Haar moeder bleef achter en het Puja-kamertje schreiend (dat is het meest toepasselijke woord) op de grond. Ik had wel echt te doen met Tuku: opstaan voor zonsopgang, de hele dag binnen het erf moeten blijven, amper iets eten en dan 24 uur later pas vertrekken van haar vertrouwde omgeving…

Onnodig om te zeggen dat dit een ervaring was die me altijd zal bijblijven!

-Heleen-

De ongewoon gewone wereld van Wardha

De ongewoon gewone wereld van Wardha

Aangezien wij niet de hele tijd achter onze schoolbanken kunnen zitten, maken wij ook wel eens tijd voor een klein uitstapje naar Wardha stad. Vandaag besloot ik om samen met Cara, Klaar en Hilke eens te voet te gaan zodat ik onderweg enkele sfeerbeelden kon trekken. Zo kunnen jullie ook een klein beetje meegenieten van de ongewone gewone dingen die wij dagelijks zien !

Klein prinsje op zijn trouwe ros 

Nobel ros in wording ...

Enkele nieuwsgierigen die maar al te graag poseerden voor de foto

Indisch equivalent van bromance 

Is het een groot uitgevallen riksja of een afgehakte bus ? Het is een van de speciale schoolbusjes van het merk Tata!

Overstekende koeien hebben natuurlijk altijd voorrang 

Een van de vele kraampjes langs de weg

De groentenvala/ groenten verkoper

Naast de groenten ook het kippenstandje van Ravi / रवि 

En de maaltijd is natuurlijk niet compleet zonder wat pepertjes !

Naast etenswaren vind je langs de weg ook gekleurd zand voor rangoli's te maken. Dit zijn tekeningen die meestal gemaakt worden tijdens festivals. Aangezien het bijna Dipavali is zie je dus veel van deze standjes verspreid over Wardha. 

Een voorbeeld van een rangoli figuur.

Recycleren is voor watjes, hier gewoon meteen alles in de fik!  

Wegenwerken worden ook niet echt aangekondigd, ze gebeuren gewoon. Ook de werkwijze is lichtjes anders, zo zie je hier een man die zonder enige bescherming hete pek op de weg aan het strooien is.

Een algemeen beeld van een straat hier in Wardha city.

Hoewel deze man er nogal vreemd uitziet is dit wel de perfecte manier om je longen te beschermen tegen de uitlaatgassen als je op de motor zit. Een motor helm dragen ze hier ook niet, enkel als men het gras afdoet. ( Hier spijtig genoeg geen foto van)

Klaar Degroote is al een echte beroemdheid hier in Wardha! Haar pasfoto hangt zelfs uit in de winkel!

Wie zegt er dat een laadbak enkel dient om spullen in te zetten ?

Onze plaatselijke silvanevala (naaier) die van al onze lappen stof mooie kleren maakt

Deze beauty zag ik plots naast me staan. Zeg nu zelf, een foto waard toch?

Speciaal voor Dipavali staat Wardha market vol met deze kleine standjes. Ze verkopen hier uit klei gemaakte beeldjes en olielampjes.

In het hart van de markt van Wardha 

Net zoals kerstmis bij ons versiert men in India op Diwali de huizen met kleurige lantaarns. Zeer sfeervol om door te wandelen !

Aangezien onze kamers op de hostel er nogal kaal uitzien is zo een lantaarn (of twee) kopen natuurlijk de perfecte oplossing!

Een tijdje geleden was het een festival ter ere van de godin Durga. Alle buitenlandse studenten hier op de hostel werden dan ook uitgenodigd om samen met de professionals garba te komen dansen in Wardha stad. Een soort volksdans die in een kring wordt gedanst. Zeer leuk om mee te maken !

Na al dat dansen nog even tijd maken om Durga te danken

- Astrid- 

India's back-side

Na de positieve verhalen of alledaagse ervaringen vond ik het eens tijd om stil te staan bij de minder aangename kantjes van onze reis.

Omdat één gebeurtenis nu nog het sterkst in mijn gedachten zit, zal ik met deze beginnen.
Op een avond hadden Lien en ik afgesproken met twee Indische vrienden om na het avondmaal met hen ergens te zitten, wat babbelen … je kent dat wel. Dus rond een uur of negen (misschien wel iets later) kwamen zij ons ophalen met hun ‘bike’ (het favoriete voertuig van de Indiërs hier). We reden naar een plaats net buiten de campus, op een heuvel die uitzicht geeft op de hele stad. Echt schitterend om alle lichtjes te zien daar. Nu, nog voor we neerzaten kwam een ‘bike’ aangereden met daarop 2 guards (je moet weten dat zowat elk gebouw meerdere guards heeft). Lien en ik nog volop genietend van het uitzicht hadden eerst niets door, maar al snel hoorden we de luide stemmen van de guards die discussieerden met onze vrienden. Kya baat hai? We kregen de uitleg dat we blijkbaar meteen naar het registration office moesten gaan, en nog wat. Uiteindelijk keerden we terug naar de hostel, waar een tiental man op ons stond te wachten en meteen begon te discussiëren, met alle nodige lawaai en blikken van omstanders erbij. Na zo’n duizend keer gevraagd te hebben wat er precies was (ze hebben hier nogal de gewoonte om ons in het ongewisse te laten en de uitleg te doen aan onze Indische kennissen die dan alles regelen), bleek dat we zo laat niet meer buiten de hostel mochten gaan, zonder toestemming te vragen. Natuurlijk hadden ze ons daarover nog nooit iets verteld. Daarenboven hadden ze ons heel zeker zien vertrekken en op dat moment niets gezegd. Compleet geërgerd, om niet te zeggen kwaad, gingen we uiteindelijk terug naar de hostel, en kwamen de jongens er vanaf met een waarschuwing. In de volgende les die we van een professor kregen, gaf die ons een blad met de hostelregels. Hij zei erbij: “We hadden dit liggen in ons bureau, maar vonden het niet nodig om het te geven. Als jullie erom gevraagd hadden, hadden we dit natuurlijk gegeven.” Voor de studenten van volgend jaar: tussen 21u30 en 5u30 moet je in de hostel zijn.
Wat daarnaast ook niet te accepteren is vanuit onze westerse achtergrond, is de manier waarop sommige professoren (ik noem hier alweer diezelfde professor) tegen de ‘naukars’ (dienaren) spreken. Zeer kordaat en opvliegend, geen woord van dank.
Wat mij tenslotte ook nog bijblijft is dat iemand van de professoren ooit zei: “Deze universiteit is voor iedereen, rijk of arm.”, terwijl er hier op de campus genoeg mensen wonen die nooit de mogelijkheid zullen krijgen om hier te kunnen studeren. Zo zijn er de zonen van onze kok, de dienaren en de vele mensen die hier in voorlopige krotten wonen (hier op de campus vind je iets wat lijkt op mini-slums) om aan de constructie van nieuwe gebouwen te werken.
Al dit geeft je toch wel genoeg stof om te denken.

-Heleen-

Een drukke week!

Woensdag drie oktober.

Aangezien we op woensdag drie oktober geen les hadden, was het voor ons allen een heugelijk dag! We besloten daarom om die dag goed te benutten en eens onze  traditionele Vlaamse kost te koken voor onszelf en medestudenten.  Kort na het middageten vertrokken Klaar en ik (Cara) samen met de kok naar de plaatselijke markt. Allereerst bezochten we de groentemarkt, dat was niet enkel voor ons een hele belevenis, maar ook voor de kok. Vele trokken dan ook grote ogen toen ze hem met twee blanke meisjes, geladen met zware zakken, door de stad zagen lopen. Na de groentemarkt volgden de kippenslachterij, de fruitmarkt, de ‘melkboer’ en nog enkele andere winkels. Na een tocht van drie uur kwamen we zwaarbeladen terug in het hostel aan. Rond 17u begonnen we allemaal samen aan het harde labeur. Voor ons ‘menuutje’ moesten immers  5kg aardappelen en 6kg appels geschild worden, maar na drie uur zwoegen en zweten mocht het resultaat er zijn! Lekkere kip met frietjes (eens geen rijst voor de verandering) en appelmoes, gevulde paprika en heerlijke pannenkoeken als dessert! Zeker en vast een geslaagde avond die voor herhaling vatbaar is!

meer foto's volgen

 

Vrijdag, het weekend is in zicht…

Na een lastige dag achter de schoolbanken vertrokken we rond 21uur met de sleeper bus naar Aurangabad. Misschien had de naam het al verraden, maar een sleeper bus is een speciale bus om in te slapen met effectief ‘echte’ bedden in! Een welkome luxe, aangezien we overnacht reden. Na een turbulente rit van tien uren, kwamen we omstreeks 7 uur ’s morgens aan in Aurangabad. Na een stevig ontbijt vertrokken we met de auto naar Ajanta. Ajanta is een prachtig domein met boeddhistische grotten uitgebeiteld uit een bergflank. De gehele site is werelderfgoed. De oudste grotten stammen uit de tweede eeuw  VC. Door de tijd heen raakten de indrukwekkende grotten ironisch genoeg in vergetelheid, tot een Britse officier ze per toeval herontdekte tijdens een jaagpartij. Na een uitputtende dag vertrokken we rond 17uur terug naar Aurangabad. Zondag bezochten we Elora. Elora is ook een archeologische site met Boeddhistische, Jainistische en Hindoeïstische grotten. Alhoewel we maandag allemaal uitgeput waren van het vele wandelen en het grote slaaptekort, besloten we toch Daulatabad te bezoeken. Daulatabad is een fort gelegen bovenop een (zeer) hoge berg. Om het authentiek te houden is er geen lift in het domein aanwezig, het was dus te voet te doen J. Een kwestie van onze conditie een beetje op peil te houden! Na het fort van Daulatabad gingen we ook nog de baby-taj Mahal bekijken… In India is er immers niet één Taj Mahal maar zijn er twee! Een beetje zoals in mini-europa, het enige verschil is dat de baby taj nog even groot is als het justitiepaleis in Brussel.  Het zal jullie dan ook niet verwonderen dat we na dit drukke weekend nogal snel in slaap vielen op de sleeper bus terug naar huis. Dinsdag rond 6uur kwamen we in Wardha aan en om 9u30 zaten we alweer in de les… Keiharde studenten die Indologen J…  

Cara

Over ‘sanskriti’, ‘unicode’ en zoveel meer

Ondertussen hebben we al twee lesweken achter de rug. Totnogtoe gaan de lessen dagelijks (van maandag tot vrijdag) door van halfelf tot halftwee in een ruimte die meer lijkt op een chique vergaderzaal -inclusief individuele luidsprekers- dan op een doordeweeks ordinair klaslokaal. Telkens wordt in blokken van één uur les gegeven door vijf verschillende proffen, elk met hun eigen methodiek en gedrevenheid. 

Zo brengt Professor Devraj ons al twee weken de kneepjes van het begrip संस्कृति of cultuur bij. Zijn lessen zijn best wel leerrijk -vooral dan de Indiase visie op het begrip cultuur-, maar toch zou ik het persoonlijk heel fijn vinden mocht Prof. Devraj zijn les morgen eens niet starten met “बेटियाँ हम संस्कृति के बारे में बातचीत करेंगे”, wat zoveel betekent als “Meisjes, wij zullen vandaag over cultuur praten”. Na twee weken is het nu toch wel eens tijd voor iets nieuws, me dunkt.

Daarnaast onderwijst Professor Upadhaya  ons vijf uur in de week व्याकरण of grammatica. Gedurende de eerste les moesten we alle grammaticale aspecten opsommen waarover we de komende 12 weken willen bijleren. Deze bespreekt de prof uitgebreid met ons tijdens het dagelijkse grammaticaal lesuurtje. Nadat we een bepaald grammaticaal gegeven afgerond hebben, moeten we, om aan te tonen dat we het onder de knie hebben, als “huiswerk” een aantal zinnetjes maken waarin dit bepaalde element voorkomt. Tijdens de volgende les, dienen we dan beurtelings naast de grammaticaprof te gaan staan en overloopt hij onze zinnetjes één voor één. Dit kan na een eindje wel -een beetje- langdradig worden, maar de warmhartige persoonlijkheid van Prof. Upadyaya en zijn oprechte interesse in ons doen en laten in Wardha maken de saaie momenten in zijn les ruimschoots goed.

Bij Prof. Ravi Kumar wordt er vooral belang gehecht aan conversaties voeren in het Hindi en meer vertrouwd geraken met dagdagelijkse woordenschat. Afgelopen maandag gingen we tijdens de les met Professor Kumar lekker gezellig thee drinken in de Kafka cafetaria op de campus. Hierbij keuvelden we heel wat correct en ook wel minder correct Hindi af. Vrijdag bracht hij ons heel wat woordenschat bij omtrent kledij, eten en drinken, kortom allemaal zaken die in het dagelijkse Indiase leven wel heel goed van pas kunnen komen. Persoonlijk vind ik dit de meest boeiende lessen. Al moet ik wel toegeven dat dit misschien ook wel te maken heeft met de persoonlijkheid van Professor Ravi Kumar. Bij deze Prof kunnen we altijd terecht als we een vraag of een probleem hebben. Bovendien spreekt hij ons steevast aan met onze voornaam en dit vind ik niet onaangenaam, wetende dat onze namen voor de doorsnee Indiër allesbehalve als muziek in de oren klinken.

Tot slot krijgen we ook nog les van Prof. Shukla en Prof. Anil Dube. Afgelopen week onderwezen beide ons zowat over dezelfde materie nl. अधुनिक हिन्दी का साहित्य of literatuur van het moderne Hindi. Gelukkig zal er vanaf volgende week voor gezorgd worden dat beide heren ons elk over een ander onderdeel van de Hindi literatuur gaan onderwijzen, want blijkbaar wisten de twee proffen niet van elkaar dat ze hetzelfde aan het zeggen waren in hun les.

Ondanks het feit dat de leerstof overlapte, waren beiden lessen elk op hun eigen manier interessant. Prof. Shukla geeft enorm gestructureerd les, zo maakt hij gebruik van een overzichtelijke tijdslijn om zijn leerstof te ondersteunen. Jammer genoeg is mijn Hindi helaas nog niet zo supergoed, waardoor ik hem vaak amper kan volgen, laat staan noteren wat hij zegt... Maar dit hoort de komende weken enkel maar te beteren :-). Prof. Dube vertelt ons naast wat er in de boeken staat, zijn eigen kritische visie op de dingen des levens in India. Dit is heel fijn om aan te horen, want soms krijg ik hier toch wel het benauwde gevoel dat het onderricht hier iets te vooringenomen is en er ergo te weinig plek is voor kritiek. 

Eigenlijk hadden we deze week nog “unicode” les in de namiddag. Het doel van deze les was: Hindi leren typen op de computer. Aangezien we allemaal al vertrouwd zijn met het typen van Hindi, leek deze les ons compleet nutteloos. Maandag deden we alsof onze neus bloedde en kwamen we niet opdagen... Nadat Heleen de lichtjes geïrriteerde Prof toevallig was tegengekomen, konden we er niet meer aan ontsnappen en besloten we dinsdag dan toch maar naar de  les te gaan. Daar legde Professor Jagdip Sinh Dangi ons op een vriendelijke manier uit we hoe de Hindi tekens moesten invoeren en welke toetsencombinaties we voor welke tekens moesten gaan gebruiken. Dit moesten we dan toepassen op een qwerty toetsenbord, terwijl wijzelf gewoon zijn om azerty te gebruiken. Kort samengevat was deze les -zoals we al vermoedden- compleet onlogisch en bovenal absurde tijdverspilling. Bijgevolg werd er tijdens de “unicode” les meer onder elkaar afgelachen en gezeurd over hoe onnuttig dit wel niet was dan er effectief getypt werd.

Groot was de opluchting dan ook toen we op woensdag van Ravi Kumar te horen kregen dat we niet meer naar deze les moesten gaan. Blijkbaar had men de prof verteld dat we nog nooit Hindi hadden getypt...

Studeren in India, ik vind het nu al een uiterst bijzondere ervaring! Benieuwd wat de derde lesweek voor ons in petto heeft...

Lien.

Oef! Hier is het wat frisser!
Het is nu half één 's middags en ik ben net mijn kamer binnengevlucht. In de voormiddag waren we in Sevāgrām घूमने के लिए, wat zoveel betekent als 'om te wandelen'. Hier gebruiken ze blijkbaar eerder deze uitdrukking in plaats van 'om te bezoeken'. Soit, de talige zaken interesseren jullie wellicht niets, dus nu verder over Sevāgrām (letterlijk: dorp van dienst). Dit is een dorp waar Gandhi enkele jaren leefde, zijn principes verder uitwerkte en een dorpgemeenschap stichtte volgens die principes. Het was zijn āshrām of toevluchtsoord. Het plaatsje bestaat uit enkele lemen (of iets wat erop lijkt) woningen, een bezinningsplek van Gandhi (In de blakende zon bezinnen?! Straffe man die Gandhi) en enkele grote bomen. Er is ook een koeienstal en een veld om groenten te kweken. In Gandhi's tijd en nu nog steeds wonen er mensen die volledig zelfvoorzienend leven: ze kweken eigen voedsel en weven hun eigen kleren. De hele plek straalt rust uit en is wel inspirerend, maar ik zou toch niet willen ruilen.
Ook is er een lagere school waar kinderen les krijgen volgens Gandhi's onderwijsideeën. Naast geschiedenis, Marathi, Engels, wetenschappen etc. leren ze ook nog hoe je kleren weeft en groenten kweekt. De kinderen daar waren echt super. Continu heen en weer lopen, met grote ogen naar jou kijken, vragen stellen en luidkeels tetteren (ja, dat doen ze al van jongs af aan). Ons belgisch dansje vonden ze dan ook fantastisch. Hún fascinatie voor buitenlanders is nog onschuldig. Volwassen daarentegen vragen al te vaak om een foto met ons of nemen gewoon heimelijk één. Zo word je dus een attractie terwijl je zelf de toerist uithangt. Gelukkig valt dat hier in Wardha nog allemaal goed mee.
Het toeval wil echter dat toen wij in Sevāgrām waren, het programma van onze universiteit ook net daar was: "कहाँ से हैं?" (Waarvandaan zijn jullie) en andere vriendelijke woorden, om daarna te vragen:  "हमारे साथ फ़ोटो ले सकते हैं?" (Mogen we een foto met jullie?). Ach ja, dan doe je dat maar.
Over de rest van ons verblijf hier in Wardha zal Lien nog schrijven, maar ik wil enkel nog vertellen dat ik hier een nieuwe vriend heb gemaakt, Dhananjay: een enthousiaste kerel, die erg behulpzaam is, veel weet en ook nog eens kritisch denkt (wat je hier niet automatisch vindt). Jammergenoeg liep zijn studie net op zijn einde, dus zal ik hem niet zo vaak meer zien. Tijd om nog nieuwe mensen te ontmoeten dus!

English translation follows

Heleen De Jonckheere

Enkele sfeerbeelden !

Hier volgen enkele foto's van ons bezoek aan Delhi en Agra .
And now some photo's from our visit to Delhi and Agra.

Aangekomen aan de Taj Mahal werden we verwelkomd door onze gids.

Voor wie hem nog niet herkende, dit is de Taj Mahal ! Voor sommigen groter dan verwacht, voor anderen dan weer kleiner, maar voor iedereen even spectaculair! 

Na de Taj Mahal gingen we naar Fatehpur Sikri, een stad die in 1569 gesticht werd door de Moghul keizer Akbar.

Op een van onze laatste dagen in Delhi besloten we om de tombe van Moghul keizer Humayun te bezoeken. Rond de tombe liggen nog verschillende andere gebouwen zoals dit hier.

De eigenlijke tombe van Humayun.